درباره
با سلام این سایت به وسلیه مدیر وبلاگ جاجرم نوشته شده است برای این وبلاگ به آدرس زیر مراجعه کنید:
معمولا اهالي هر منطقه اي تلاش مي کنند تا براي به کرسي نشاندن سابقه تاريخي خود انواع ادعاها را مطرح کنند. با اين وجود بيشتر اين ادعاها فاقد اسناد و مدارک دقيق و معتبر است. اما حکايت «جاجرم» و مدعاي جاجرمي ها در قدمت آن، متکي به اسناد محکم و مورد وثوق است. براي نمونه کتاب مشهور «نزهت القلوب» تاليف حمدالله بن بي بکر بن محمد بن نصر مستوفي قزويني که در سال 740 هجري قمري (1340 ميلادي) يعني 665 سال پيش نوشته شده است، در معرفي شهرهاي آباد روزگار خود به جاجرم نيز اشاره کرده است. کتاب مذکور که به تصحيح و تحشيه دکتر سيد محمد دبير سياقي در دي ماه 1378 از سوي انتشارات طه در شهر قزوين منتشر شده است در باب هفدهم که به ذکر ارباع مملکت خراسان مي پردازد، پس از توصيف شهرهاي ربع نشاپور شامل نيشاپور، اسفراين، بيهق، بيار و جوين، جاجرم را چنين توصيف مي کند:
«از اقليم چهارمست و شهري وسطست و در حوالي آن يک دو روزه راه زهرگياه است و بدين سبب لشکر بيگانه بدانجا نمي تواند رسيد و در آن شهر قلعه اي است و در پاي آن دو درخت چنار گويند هرکه صباح چهارشنبه پوست آن را به دندان گيرد هرگز او را درد دندان نباشد و بدين سبب پوست آن درختان را به دندان برده اند و موضعي چند از توابع آنست و در شهر خانه هاي بتکلف باشد. محصول آن غله و ميوه فراوان باشد» (ص 214).
ذکر اين نکته لازم است که در آن روزگار، شهر جايي بوده است که مسجد جامع داشته است، اما هر جا که جامع داشت مقام و موقع شهري پيدا نمي کرد. بنا به نوشته احمد اشرف در مقاله «ويژگيهاي تاريخي شهرنشيني در ايران» در تير ماه سال 1353 در شماره 4 مجله «نامه علوم اجتماعي» از انتشارات دانشکده علوم اجتماعي دانشگاه تهران، «شهر در واقع، سکونتگاهي بود که هم مرکز اداري يکي از تقسيمات کشوري بود و هم مسجد جامع داشت» (ص، 14).
اين يادداشت کوتاه نشان مي دهد که جاجرم داراي اصالت تاريخي و پيشينه دراز مدت شهرنشيني و مرکزيت اداري بوده است. اميد است با پژوهشهاي تاريخي بيشتر امکان شناخت دقيق تر اين خطه فراهم آيد
